Στίχος Ποίηση

1 Μάνα, τὸν ἥλιο ἐδῶ σκεπάζουν ἴσκιοι κι ἀναπαμὸ ποτὲ ἡ καρδιὰ δὲ βρίσκει ἕνα: οἱ αὐγὲς κ᾿ οἱ νύχτες

Νάτη ἡ νύχτα ποὺ σιμώνει χρυσοπράσινο παγώνι γαλανόχρυσο παγώνι, σέρνει τὴ μεγάλη οὐρά της πάνου στὰ καμπαναριά, τὰ πουλιὰ καὶ

Κοριτσάκι μου, θέλω νὰ σοῦ φέρω τὰ φαναράκια τῶν κρίνων νὰ σοῦ φέγγουν στὸν ὕπνο σου. Κοιμήσου κοριτσάκι. Εἶναι μακρὺς

Κοριτσάκι μου, μὲς στὸ βουβὸ πηγάδι τοῦ φεγγαριοῦ σοῦ ῾πέσε ἀπόψε τὸ πρῶτο δαχτυλίδι σου. Δὲν πειράζει. Ἀργότερα θὰ φτιάξεις

Τέτοια ζωὴ μᾶς μέλλονταν, νὰ γράφουμεν ἐπιστολὲς ποὺ νὰ μὴ στέλνουμε ἀπὸ μίαν ἀξήγητη δειλία μονάχα νὰ τὶς δένουμε σὲ