Στίχος Ποίηση

στὸν τόμο: Ποιήματα 1958-1967, τόμ. Θ´, ἔκδ. Κέδρος, Ἀθήνα, 1989, σ. 216. Κάποτε, μιὰ τυχαία κι ἐντελῶς ἀσήμαντη λέξη προσδίδει

(Θεσσαλονίκη. Μάης τοῦ 1936. Μιὰ μάνα, καταμεσὶς τοῦ δρόμου, μοιρολογάει τὸ σκοτωμένο παιδί της. Γύρω της καὶ πάνω της, βουΐζουν

Νὰ μὲ θυμόσαστε – εἶπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα χωρὶς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σὲ πέτρες κι ἀγκάθια, γιὰ νὰ σᾶς

Τ᾿ ὄνειρο τοῦ παιδιοῦ εἶναι ἡ εἰρήνη Τ᾿ ὄνειρο τῆς μάνας εἶναι ἡ εἰρήνη Τὰ λόγια τῆς ἀγάπης κάτω ἀπ᾿

Εἶναι ὁρισμένοι στίχοι-κάποτε ὁλόκληρα ποιήματα- ποὺ μήτε ἐγὼ δὲν ξέρω τί σημαίνουν. Αὐτὸ ποὺ δὲν ξέρω ἀκόμη μὲ κρατάει. Κι

XVI Χαρὰ χαρά. Δὲ μᾶς νοιάζει τί θ᾿ ἀφήσει τὸ φιλί μας μέσα στὸ χρόνο καὶ στὸ τραγούδι. Ἀγγίξαμε τὸ

Τὸ νησάκι ποὺ βρίσκεται στὰ βορεινὰ τῆς Λέσβου, ἀνάμεσα Πέτρα καὶ Μόλυβο, εἶναι γυμνὸ καὶ ἔρημο. Δὲν ἔχει ὄνομα, κι

Σταχτής χειμώνας. Τὸ σταχτὶ δεσπόζει ἔξω καὶ μέσα στὸ τοπίο. Σταχτιὰ σπίτια, οἱ δρόμοι, τὰ βουνὰ σταχτιά, τὰ λίγα δέντρα.

Ἀπ᾿ ὅλη τὴ φαμίλια ἀπόμειναν μονάχα δυὸ ἀδελφές. Κι᾿ ἡ μία τρελλάθηκε (…) Ἀργότερα συνῆλθε. Κ᾿ εἶναι αὐτὴ ποὺ μοῦ

Τώρα γυρίζουμε μονάχες οἱ δυὸ μικρὲς ἀδελφὲς μέσα σε τοῦτο τὸ ἀπέραντο σπίτι μικρὲς ποὺ λέει ὁ λόγος ἀπὸ χρόνια