Στίχος Ποίηση

Σήμερα τὸ στρατόπεδο σωπαίνει. Σήμερα ὁ ἥλιος τρέμει ἀγκιστρωμένος στὴ σιωπὴ ὅπως τρέμει τὸ σακάκι τοῦ σκοτωμένου στὸ συρματόπλεγμα. Σήμερα

Μαρτυρίες. Σειρὰ δεύτερη, Ἀθήνα, ἔκδ. Κέδρος, 71977, σ. 102. Αὐτός, πού, ἀκούγοντας τὸ βῆμα τῶν συντρόφων του νὰ ξεμακραίνει πάνω

Μὲ τόσα φύλλα σοῦ γνέφει ὁ ἥλιος καλημέρα Μὲ τόσα φλάμπουρα νὰ λάμπει ὁ οὐρανὸς Καὶ τοῦτοι μὲς στὰ σίδερα,

Μάρτυρες γιὰ τὰ λάθη σου δὲν εἶχες. Μόνος μάρτυρας ὁ ἴδιος ἐσύ. Τὰ τακτοποίησες, τὰ μονόγραψες, τὰ σφράγισες σὲ λευκοὺς

ἀπὸ τὴ συλλογὴ Τὰ ἐπικαιρικά, δεύτερη ἔκδοση, Ἀθήνα, ἔκδ. Κέδρος, 1976, σσ. 365-368. Γιορντάν, γνωρίζω αὐτὸ τὸ φαρδὺ οὐρανὸ τῆς

Καὶ νὰ ἀδελφέ μου ποὺ μάθαμε νὰ κουβεντιάζουμε ἥσυχα κι ἁπλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα, δὲν χρειάζονται περισσότερα. Κι αὔριο λέω θὰ

27 Ὀκτωβρίου 1948 Ἐδῶ τ᾿ ἀγκάθια εἶναι πολλὰ – ἀγκάθια, καστανά, κίτρινα ἀγκάθια, σ᾿ ὅλο τὸ μάκρος τῆς μέρας, ὡς

Ἀνοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιοῦ σπιτιοῦ. Μιὰ ἡλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στὰ μαῦρα μιλάει σ᾿ ἕναν νέο. Δὲν ἔχουν ἀνάψει φῶς.

Ποιὸς ἦταν ποὺ κρέμασε (καὶ πότε;) πάνω ἀκριβῶς ἀπ᾿ τὸ τραπέζι καταμεσὶς στὸ ταβάνι, αὐτὴ τὴ μαύρη καμπάνα; – πρὶν

Εἶναι μιὰ ὡραία περιπλάνηση, σχεδὸν μιὰ δραπέτευση – δὲν ξέρω ἀπὸ ποῦ καὶ γιὰ ποῦ, – μιὰ μυστικὴ δραπέτευση ποὺ