Στίχος Ποίηση

Ι. Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω. Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ

Ι. Εἶπε: ψηφίζω τὸ γαλάζιο. Ἐγὼ τὸ κόκκινο. Κι ἐγώ. Τὸ σῶμα σου ὡραῖο Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο. Χάθηκα στὸ

Ι. Πλῆθος λεμόνια ἐπάνω στὸ τραπέζι στὶς καρέκλες στὸ κρεβάτι κίτρινες λάμψεις τρέχουν τὸ σῶμα σου μ᾿ ἀρέσει ποὺ βρέχει

(ἀπὸ τὰ Ποιήματα 1930-1960, B´, Κέδρος 1961) Ὅ,τι ἔφυγε, ριζώνει ἐδῶ, στὴν ἴδια θέση, λυπημένο, ἀμίλητο ὅπως ἕνα μεγάλο βάζο

(ἀπὸ τὴ Μονοβασιά, Κέδρος 1982) Χρονολογία τῆς γέννησής μου πιθανὸν τὸ 903 π.X. – ἐξίσου πιθανὸν τὸ 903 μ.X. Ἐσπούδασα

I – II – III – IV – V – VI – VII I Αὐτὰ τὰ δέντρα δὲ βολεύονται μὲ

                                           Καρλόβασι, 28/7/87 Ἤρθαν οἱ πρῶτες βροχές. Ἄλογα μουσκεμένα Στέκονται κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα μὲ μισόκλειστα μάτια Κάνοντας πὼς μασᾶνε

Στὸν φίλο μου Κώστα Γκοβόστη Ἀδέλφι ἐδῶ βαθειά μου ἀνθίζει ἕνας κῆπος γιὰ σένα. Καθὼς ἔπεφτε ἡ βροχὴ καὶ δὲν

Στὸν Κώστα ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ Ὤ, δὲ χωρεῖ καμία ἀμφισβήτηση, ποιητὲς εἴμαστ᾿ ἐμεῖς μὲ κυματίζουσα τὴν κόμη — ἔμβλημ᾿ ἀρχαῖο καλλιτεχνῶν —

Χτὲς βράδυ δὲν κοιμήθηκαν καθόλου τὰ παιδιά. Εἴχανε κλείσει ἕνα σωρὸ τζιτζίκια στὸ κουτὶ τῶν μολυβιῶν, καὶ τὰ τζιτζίκια τραγουδοῦσαν