Γιάννης Ρίτσος Ποιήματα

Τὸ νησάκι ποὺ βρίσκεται στὰ βορεινὰ τῆς Λέσβου, ἀνάμεσα Πέτρα καὶ Μόλυβο, εἶναι γυμνὸ καὶ ἔρημο. Δὲν ἔχει ὄνομα, κι

Σταχτής χειμώνας. Τὸ σταχτὶ δεσπόζει ἔξω καὶ μέσα στὸ τοπίο. Σταχτιὰ σπίτια, οἱ δρόμοι, τὰ βουνὰ σταχτιά, τὰ λίγα δέντρα.

Ἀπ᾿ ὅλη τὴ φαμίλια ἀπόμειναν μονάχα δυὸ ἀδελφές. Κι᾿ ἡ μία τρελλάθηκε (…) Ἀργότερα συνῆλθε. Κ᾿ εἶναι αὐτὴ ποὺ μοῦ

Τώρα γυρίζουμε μονάχες οἱ δυὸ μικρὲς ἀδελφὲς μέσα σε τοῦτο τὸ ἀπέραντο σπίτι μικρὲς ποὺ λέει ὁ λόγος ἀπὸ χρόνια

1 Μάνα, τὸν ἥλιο ἐδῶ σκεπάζουν ἴσκιοι κι ἀναπαμὸ ποτὲ ἡ καρδιὰ δὲ βρίσκει ἕνα: οἱ αὐγὲς κ᾿ οἱ νύχτες

Νάτη ἡ νύχτα ποὺ σιμώνει χρυσοπράσινο παγώνι γαλανόχρυσο παγώνι, σέρνει τὴ μεγάλη οὐρά της πάνου στὰ καμπαναριά, τὰ πουλιὰ καὶ

Κοριτσάκι μου, θέλω νὰ σοῦ φέρω τὰ φαναράκια τῶν κρίνων νὰ σοῦ φέγγουν στὸν ὕπνο σου. Κοιμήσου κοριτσάκι. Εἶναι μακρὺς

Κοριτσάκι μου, μὲς στὸ βουβὸ πηγάδι τοῦ φεγγαριοῦ σοῦ ῾πέσε ἀπόψε τὸ πρῶτο δαχτυλίδι σου. Δὲν πειράζει. Ἀργότερα θὰ φτιάξεις

Τέτοια ζωὴ μᾶς μέλλονταν, νὰ γράφουμεν ἐπιστολὲς ποὺ νὰ μὴ στέλνουμε ἀπὸ μίαν ἀξήγητη δειλία μονάχα νὰ τὶς δένουμε σὲ