Γιάννης Ρίτσος Ποιήματα

27 Ὀκτωβρίου 1948 Ἐδῶ τ᾿ ἀγκάθια εἶναι πολλὰ – ἀγκάθια, καστανά, κίτρινα ἀγκάθια, σ᾿ ὅλο τὸ μάκρος τῆς μέρας, ὡς

Ἀνοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιοῦ σπιτιοῦ. Μιὰ ἡλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στὰ μαῦρα μιλάει σ᾿ ἕναν νέο. Δὲν ἔχουν ἀνάψει φῶς.

Ποιὸς ἦταν ποὺ κρέμασε (καὶ πότε;) πάνω ἀκριβῶς ἀπ᾿ τὸ τραπέζι καταμεσὶς στὸ ταβάνι, αὐτὴ τὴ μαύρη καμπάνα; – πρὶν

Εἶναι μιὰ ὡραία περιπλάνηση, σχεδὸν μιὰ δραπέτευση – δὲν ξέρω ἀπὸ ποῦ καὶ γιὰ ποῦ, – μιὰ μυστικὴ δραπέτευση ποὺ

στὸν τόμο: Ποιήματα 1958-1967, τόμ. Θ´, ἔκδ. Κέδρος, Ἀθήνα, 1989, σ. 216. Κάποτε, μιὰ τυχαία κι ἐντελῶς ἀσήμαντη λέξη προσδίδει

(Θεσσαλονίκη. Μάης τοῦ 1936. Μιὰ μάνα, καταμεσὶς τοῦ δρόμου, μοιρολογάει τὸ σκοτωμένο παιδί της. Γύρω της καὶ πάνω της, βουΐζουν

Νὰ μὲ θυμόσαστε – εἶπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα χωρὶς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σὲ πέτρες κι ἀγκάθια, γιὰ νὰ σᾶς

Τ᾿ ὄνειρο τοῦ παιδιοῦ εἶναι ἡ εἰρήνη Τ᾿ ὄνειρο τῆς μάνας εἶναι ἡ εἰρήνη Τὰ λόγια τῆς ἀγάπης κάτω ἀπ᾿

Εἶναι ὁρισμένοι στίχοι-κάποτε ὁλόκληρα ποιήματα- ποὺ μήτε ἐγὼ δὲν ξέρω τί σημαίνουν. Αὐτὸ ποὺ δὲν ξέρω ἀκόμη μὲ κρατάει. Κι

XVI Χαρὰ χαρά. Δὲ μᾶς νοιάζει τί θ᾿ ἀφήσει τὸ φιλί μας μέσα στὸ χρόνο καὶ στὸ τραγούδι. Ἀγγίξαμε τὸ