Γιάννης Ρίτσος Ποιήματα

                                           Καρλόβασι, 28/7/87 Ἤρθαν οἱ πρῶτες βροχές. Ἄλογα μουσκεμένα Στέκονται κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα μὲ μισόκλειστα μάτια Κάνοντας πὼς μασᾶνε

Στὸν φίλο μου Κώστα Γκοβόστη Ἀδέλφι ἐδῶ βαθειά μου ἀνθίζει ἕνας κῆπος γιὰ σένα. Καθὼς ἔπεφτε ἡ βροχὴ καὶ δὲν

Στὸν Κώστα ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ Ὤ, δὲ χωρεῖ καμία ἀμφισβήτηση, ποιητὲς εἴμαστ᾿ ἐμεῖς μὲ κυματίζουσα τὴν κόμη — ἔμβλημ᾿ ἀρχαῖο καλλιτεχνῶν —

Χτὲς βράδυ δὲν κοιμήθηκαν καθόλου τὰ παιδιά. Εἴχανε κλείσει ἕνα σωρὸ τζιτζίκια στὸ κουτὶ τῶν μολυβιῶν, καὶ τὰ τζιτζίκια τραγουδοῦσαν

Σήμερα τὸ στρατόπεδο σωπαίνει. Σήμερα ὁ ἥλιος τρέμει ἀγκιστρωμένος στὴ σιωπὴ ὅπως τρέμει τὸ σακάκι τοῦ σκοτωμένου στὸ συρματόπλεγμα. Σήμερα

Μαρτυρίες. Σειρὰ δεύτερη, Ἀθήνα, ἔκδ. Κέδρος, 71977, σ. 102. Αὐτός, πού, ἀκούγοντας τὸ βῆμα τῶν συντρόφων του νὰ ξεμακραίνει πάνω

Μὲ τόσα φύλλα σοῦ γνέφει ὁ ἥλιος καλημέρα Μὲ τόσα φλάμπουρα νὰ λάμπει ὁ οὐρανὸς Καὶ τοῦτοι μὲς στὰ σίδερα,

Μάρτυρες γιὰ τὰ λάθη σου δὲν εἶχες. Μόνος μάρτυρας ὁ ἴδιος ἐσύ. Τὰ τακτοποίησες, τὰ μονόγραψες, τὰ σφράγισες σὲ λευκοὺς

ἀπὸ τὴ συλλογὴ Τὰ ἐπικαιρικά, δεύτερη ἔκδοση, Ἀθήνα, ἔκδ. Κέδρος, 1976, σσ. 365-368. Γιορντάν, γνωρίζω αὐτὸ τὸ φαρδὺ οὐρανὸ τῆς

Καὶ νὰ ἀδελφέ μου ποὺ μάθαμε νὰ κουβεντιάζουμε ἥσυχα κι ἁπλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα, δὲν χρειάζονται περισσότερα. Κι αὔριο λέω θὰ