Ναταλία ΠαπαΪωάννου Ποιήματα

Μέτρησα τα σύννεφα. Πήγα ως στην άκρη του ουρανού και άγγιξα το άπειρο. Έμαθα πόσες είναι οι πλευρές του κύκλου

Κείνο το βράδυ τρόμαξες γιατί είχες να διαλέξεις ένα μεγάλο όνειρο από τη σιγουριά. Μόνος προς τ’ άστρα ούρλιαξες σα

Τους χειμώνες που κοιμάσαι, μη δακρύζεις… μη λυπάσαι… Έφυγες μια εποχή που μας δέρναν οι σταγόνες. Έφυγες μια εποχή που

Αποχαιρετώ τους ουρανούς και χάνομαι στη δύνη μιας ανάμνησης. Δεν ήμουν τίποτε γι’ αυτήν, κι αν ήμουν, ποτέ δε θα

Στο θολό μου το τζάμι το όνομά σου χαράζω… Μια σκιά στο μυαλό μου είσαι μόνο εσύ. Των νερών τη

Αφανέρωτες ελπίδες μιας παράλογης αγάπης. Λες και αν τις φανερώσεις θα χαθούν οριστικά. Γίνεσαι κι απόψε θύμα της δικής σου

Σε τούτη τη βαριά ζωή μου, που χρεώθηκα και χρέωνα τον εαυτό μου για να σύρω, πολλούς ανθρώπους συνάντησα. Άλλους

Πώς απομακρύνονται οι σκέψεις; Έχεις ορίσει και οριστεί από αυτές κι όμως πως να τις διώξεις ψάχνεις. Απ’ το ένα

Σαν ένα μαύρο σύννεφο διέσχισες το Κόσσοβο Σαν καταιγίδα γύρισες την πλάτη σου στη δύση Και όταν ανακάλυψες το δεύτερό

Τα πυρά σου να διατάξεις να ριχτούνε στη Βαγδάτη Κι αν ο κόσμος δεν αλλάξει πάλι θά’ σαι αρχηγός Με