Μέριλυν 3000

Μέριλυν 3000 (ή ο αυτοματοποιημένος εθισμός στη make up νικοτίνη)

«Καλημέρα, έκανες αυτοσυντήρηση;»

Ξύπνα, πλύσου, φάε πρωινό (κάτι με χαμηλά λιπαρά για να χωράς με άνεση στο αγαπημένο σου τζην). Ντύσου. Βάλε  το υπέροχο μαύρο ταγέρ, τη μαύρη γόβα και το φουλάρι ή απλά ξάσε τα μαλλιά σου και φόρεσε εκείνο το πέτσινο μπουφάν που κρατάς στη ντουλάπα σου από τα ξέφρενα 80’s νεανικά σου χρόνια και παίξτο Cindy Lauper.
Στήσου μπροστά στον καθρέφτη και ξεκινα την τελετουργία.  Άρπαξε το μολύβι, το πινέλο και το ρουζ και τράβα άγριες βουρτσιές• τελειοποίησε την ατέλειά σου με eyeliner. Κρύψε την άγνοιά σου κάτω από το σοβά και ανάδειξε το real you με έναν τόνο τιρκουάζ πάνω από τα μάτια. Πασαλείψου πρόχειρα με το κόκκινο κραγιόν, εκείνο που σε κάνει να μοιάζεις πυρκαγιά.
Δώσε ένα ωραιοπαθές φιλάκι στο κατοπτρικό είδωλό σου και είμαστε έτοιμοι. Εν τέλει ο,τι και να φόρεσες δεν έχει σημασία, αρκεί να προβάλλεται το πλούσιο μπούστο σου και τα καλλίγραμμα πόδια σου που τόσο έχεις γρατζουνίσει με το bic ξυραφάκι. Ρίξε μια τελευταία ματιά  στον καθρέφτη γυρνώντας με νάζι το πρόσωπό σου πίσω από την πλάτη σου και θαυμάζοντας τα οπίσθια. Ναι, η παθητική γυμναστική έκανε το θαύμα της• η τεχνολογία στην υπηρεσία του ανθρώπου.  Ας ξεκινήσουμε…

«Καλημέρα, ήσουν καλό ρομπότ σήμερα;»

                Πας στη δουλειά διαβάζοντας αδιάφορα τον πρωινο δωρεάν τύπο, αυτό που αποκαλείς ξενιστί στην παρέα σου free press γιατί, κακά τα ψέματα, είσαι ένας σύγχρονος homo universalis. Στριμώχνεσαι στο μετρό ή σε λοιπά ΜΜΜ και αγανακτείς με τους γύρω σου, τους αλλοδαπούς, τις οσμές τους, τις κολώνιες των businessmen, τα outfit των νεαρών, την πρωινή κίνηση, την Τρόικα και το Μνημόνιο (ποτέ στ’αλήθεια δεν κατάλαβες τι σημαίνουν αυτά αλλά δεν πειράζει, σε αυτή την κοινωνία δεν χρειάζεται να γνωρίζεις αλλά να φλυαρείς και ω ναι, σε αυτό είσαι πολύ καλή).
Φτάνεις στο γραφείο σου κρατώντας το Μarie Claire υπό μάλης ωσάν Ευαγγέλιο της σύγχρονης αμερικανομιμιτικής, πλαστικής, καταναλωτικής κοινωνίας, τη μουφά Louis Vuitton τσάντα σου (που χρόνια τώρα εύχεσαι να ήταν αγορασμένη από το φερώνυμο κατάστημα στα Champs-Élysées) και τον starbucks καφέ,  γιατι πάνω απ’όλα είσαι κορίτσι του sex and the city. Εν ολίγοις περνάς την οποιαδήποτε μίζερη, ξύλινη, 60’s πόρτα (που σου θυμίζει το διαμέρισμα της γιαγιάς κάπου στο Περιστέρι) με αέρα που μοσχοβολά Dolce & Gabbana, eau de toilette σαν μια δεύτερη Meryl Streep στο «Ο Διάβολος φοράει Prada».
Μαθαίνεις για τον σεισμό στην Ιαπωνία, την οικολογική καταστροφή, τα χιλιάδες θύματα. Ο ψυχικός σου κόσμος κλωνίζεται, παθαίνεις σοκ, ένα δάκρυ πάει να κυλήσει αλλά το συγκρατείς αλλιώς θα χαλάσει η μάσκαρα και αυτό ναι, θα είναι πλήγμα. Προσποιείσαι οτι δουλεύεις ενώ στην πραγματικότητα προσφέρεις θυσίες και τάματα στον ηλεκτρονικό ναό, χτυπώντας ασταμάτητα στην οθόνη του καινούργιου σου iPhone 4 διαδικτυακά like για να αποτίσεις φόρο τιμής στον εθισμό και το εσωτερικό Μολώχ σου.

«Καλησπέρα, αναλογίστηκες ποτέ ‘βούλομαι; ‘»

                «Τι να κάνω Χριστέ μου, να πανικοβληθώ;» φωνάζει η Ντένη Μαρκορά μέσα σου όταν βλέπεις οτι κάτι βγαίνει εκτός σχεδίου στη μέρα σου. Χάλασε το ωρολόγιο πρόγραμμά σου, έχασες πέντε λεπτά από την ρουτίνα-καραντίνα; Μην στεναχωριέσαι, εσύ είσαι ακόμα όμορφη και ατσαλάκωτη (ευτυχώς που χτυπάμε κανα botoxάκι που και που βρε αδερφέ!)
Βγαίνεις έξω και κυνηγάς την ηδονή και όταν την βρίσκεις χαίρεσαι γιατί αυταπατάσαι οτι είσαι ακόμα Άνθρωπος. Καημένη μου, που να καταλάβεις οτι αυτή η κοινωνία πάσχει από πριαπισμό…
Δεν πτωείσαι, συνεχίζεις να αναζητάς το νόημα της αυτοτελούς ύπαρξής σου. Αυτή τη φορά το παίζεις κουλτουριάρα. Πετάς τους χρωματιστούς φακούς επαφής σου στα σκουπίδια επειδή θέλεις να φορέσεις γυαλιά ξαφνικά και ανασύρεις από το αραχνιασμένο συρτάρι σου το πόρισμα του οφθαλμίατρου που πριν χρόνια σε αμαύρωσε με τη λέξη «μυωπία», κάτι που είχες θάψει στα τάρταρα του μυαλού σου• σε αυτή την κοινωνία που ακροβατεί πάνω από τον – μπαζωμένο- Κεάδα δεν επιτρέπονται  οι δυσπλασίες, απαγορεύεται να χάσεις γαρ.
Πετάς αυτοσχέδιες φράσεις τύπου «ο αυτοματισμός σκοτώνει τη βαρεμάρα» σε ανύποπτο χρόνο και περνιέσαι για ψαγμένη επειδή κανείς, ούτε εσύ φυσικά, δεν καταλαβαίνει τι λες •παραμένεις παρόλαυτά φλύαρη κι επίκαιρη.

«Καλησπέρα, μάζεψες τις φράουλες στο Farmville;»

                Είσαι ένας μικρός Θεός. Θαρρείς πως μπορείς να χτίσεις τον πύργο της Βαβέλ. Μεγάλος είναι ο Δημιουργός και Μέγας είν’ ο άνθρωπος. Έχεις το δυναμικό, έχεις την όρεξη να αλλάξεις τα πράγματα αλλά τελευταία στιγμή θυμάσαι πως εκκρεμεί μια ηλεκτρονική σπορά στις αχανείς facebook-εκτάσεις σου. Βλέπεις στην τηλεόραση ένα ανδρείκελο να παπαγαλίζει ψευτοεπαναστατικά λόγια και αναστατώνεσαι γιατί συνειδητοποιείς πως πρέπει να δράσεις. Αλλάζεις κανάλι  με σκοπό να καθησυχαστείς απολαμβάνοντας το next top model, μάταια όμως ταράζεσαι πάλι βλέποντας εκείνη την αλογομούρα να έχει φτάσει στον τελικό (δεν θα νικήσει though, ευτυχώς που υπάρχει και αυτή η Αγία Απεσταλμένη η Καγιά να επιβάλει το δίκαιο και την τάξη).
Γυρίζεις ξανά κανάλι και βλέπεις την Λουκά να οδύρεται για το πού βαίνει ο αμαρτωλός τούτος κόσμος. Αμέσως ανατρέχεις στο google να διαβάσεις τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα και μετράς στα δάχτυλα, όπως το παιδάκι του δημοτικού που ήσουν κάποτε (μη χαίρεσαι, εξακολουθείς να είσαι το ίδιο αφελής και «αθώα»),  ποιά αντιστοιχούν σε σένα. Οκνηρία, Αλαζονεία, Λαιμαργία, Λαγνεία,  Απληστία, Οργή και Φθόνος, δόξα τω –μηχανικό- Θεό δεν σε χαρακτηρίζει τίποτα από όλα αυτά (έτσι νομίζεις μιας και είσαι πολύ κουρασμένη για να ανατρέξεις στο λεξικό και να δεις το πραγματικό νόημα των λέξεων).

«Καληνύχτα, πήρες τη δόση της νικοτίνης make up σήμερα (έστω και πριν κοιμηθείς);»

Ναι, είσαι μια trash-άτη γκόμενα πολυτελείας που χορεύεις το ζεϊμπέκικο με à la "Μανταλένα" κούνημα γοφών και louboutin λουστρίνια και δεν σε χαλάει. Είσαι μια λαοπλάνος, μια ηγέτης, είσαι όμως χρυσή μου εθισμένη και στην μάζα. Φοράς το προσωπείο που με τόση τέχνη σου έφτιαξε ο Φουστάνος και χάνεσαι στο πλήθος ενώ το μόνο που μένει από σένα είναι μια τσιρίδα, μια άναρθρη κραυγή στην προσπάθειά σου να συμμετάσχεις στο δημοψήφισμα της απέλλας.
Σε είχανε πει κάποτε «εθισμένη στην αυθεντία» αλλά το προσπέρασες στο ντούκου θεωρώντας το μια ακόμη βρισιά όπως το «μαλάκας». Δεν σε νοιάζει η γνώμη του κόσμου λες αλλά εσύ έχεις πρέπει να έχεις άποψη για τα πάντα. Βλέπεις τα reality, σου προσφέρουν την υψηλή απόλαυση της θέας από την κλειδαρότρυπα ή της παρακολούθησης με το αυτί στη μεσοτοιχία με το διπλανό διαμέρισμα της ζωής των άλλων, γιατί κατα βάθος είσαι μια κατίνα που κρύβεται πίσω από τις στοίβες των κουτιών του Prozac, του ecstasy και του lexotanil (έχεις πολλά νεύρα τελευταία και αυτό δημιουργεί ρυτίδες• θυμάσαι όμως το «η ρυτίδα είναι ομορφία» και αναλώνεσαι στην ψιλάφηση της αυλακωμένης πλέον πρόσοψής σου).
Μπράβο κορίτσι μου, σπατούλαρε εσύ μες στον ύπνο του δικαίου σου τις στρώσεις από τις θαυματουργές γαλλικές κοσμητικές κρέμες, κάνε το λιγοστό μυαλό σου να εθιστεί σε αυτή την νέα κι ύπουλη μορφή νικοτίνης, κάπνισε τα περιτυλίγματα των σαπουνιών σου και χάσου/χώσου μέσα στον αφρό από τα αιθέρια έλαια και άλατα που διέλυσες στην μπανιέρα σου, όπως έκανε την δεκαετία του 90 η αξέχαστη για σένα –διαχρονικό είδωλο- Βάνα Μπάρμπα.

«Καληνύχτα και συγχαρητήρια»

Μμμ, τελικά είσαι πολύ καλή σε αυτό για το οποίο σε προόριζαν. Φτού σου, είσαι τέλεια σε αυτό για το οποίο προγραμματίστηκες. Ιδού το μεγαλύτερο επίτευγμα του ανθρώπου, της τέχνης, του πολιτισμού :
Συγχαρητήρια, κατάφερες να εκπληρώσεις τα όνειρα των δασκάλων σου στο κτηνοτροφείο όπου σε ανέθρεψαν.
Συγχαρητήρια, κατάφερες να πατήσεις πάνω στο Κόκκινο Χαλί και να φωτογραφηθείς με το χρυσό σου αγαλματάκι. Άφησες το αποτύπωμά σου ως γνήσιο ανδροειδές που είσαι (ναι, για αυτό το αποτύπωμα της ακίδας του χεριού σου πάνω στην χλιδάτη και γκλαμουράτη λάσπτη του Ηollywood, Los Angeles, California στη Λεωφόρορο των Αστέρων μιλώ).
Συγκινούμαι για σένα, κατάφερες να γίνεις αυτό που πάντα ονειρευόσουν, το τελειότερο κι επικρατέστερο μοντελο
Συγχαρητήρια είσαι η Μέριλυν 3000.