Μια βουτιά μες το βλέμμα μου

Όνειρα… σκέψεις που χάνονται
Στα φώτα μιας άγνωστης γης
οι νικητές της ζωής
σε μια στιγμή όσοι αισθάνονται

Τα βλέφαρα κλείνουν κι ανοίγονται
πόρτες σε κήπους του νου
οι δυνατοί του ουρανού
όσοι στη γη τούτη κρίνονται

Κάνε βουτιά μες στο βλέμμα μου… τα δάκρυά μου να δεις…
να ξημερώνεις στο αίμα μου κάθε πρωί πιο νωρίς
πάρε λεπτά απ’ τις ώρες μου να ταξιδεύεις αργά
να κατακτήσεις τις χώρες μου… δεν έχω πια μυστικά

Ξέρεις του κόσμου τα σήματα
ξέρω το πως της καρδιάς
όταν για αγάπη πονάς
είναι οι χτύποι της βήματα

Παίρνεις το ίσως σαν άρνηση
παίρνω το ναι σαν ευχή
όταν κοπεί το σκοινί
είν ‘ η αγάπη αυταπάρνηση

Ναταλία Παπαϊωάννου