Παραμονή

Αποχαιρετώ τους ουρανούς και χάνομαι στη δύνη μιας ανάμνησης.
Δεν ήμουν τίποτε γι’ αυτήν, κι αν ήμουν, ποτέ δε θα το μάθω.
Κλείνω τα μάτια να ξεχάσω μα ο νους μένει ολάνοιχτος….
Βλέπω…
Ήσουν απλώς ελαφρύ μουρμουρητό ανέμου στ’ αυτί μου.
Τόσο πολύ ελαφρύ που δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω τις λέξεις κι έμεινες έτσι…
Ένα ελαφρύ μουρμουρητό ανέμου στο αυτί μου…
Κάτι με έφερε ως εδώ, τι δε θυμάμαι πια.
Μια ζωηρή παιχνιδιάρα ανταύγεια του ήλιου, ίσως, μια ανάσα γεμάτη σκοτάδι…
Δεν ξέρω.
Τα φύλλα του φθινοπώρου αφέθηκαν στην οδύνη του ανέμου και χάθηκαν, κι έμεινα πίσω να τα κοιτάζω με μάτια υγρά, προσμένοντας απελπισμένη μια αλλαγή στην κατεύθυνση…
Μα πάλι… χωρίς αντίκρισμα η προσμονή είναι ένα τίποτα.
Χωρίς σώμα ο πόθος εξατμίζεται….
Έτσι σταμάτησε κι ο χρόνος μου κι ανηφόρησα μόνη ψάχνοντας για μιαν άλλη αυλή, μη μπορώντας πια όποτε κλείνω τα μάτια να βλέπω σκιές και ψυχές, έρωτες ανεκπλήρωτους, εραστές μιας άλλης εποχής.
Μη μπορώντας πια να ταλαντεύομαι στα σκοτάδια και στα φώτα της νοσηρής μου φαντασίας, του αμείλικτου θέλω μου…
Παραδομένη αιώνια σε μια ανάμνηση, ξυπνώ και δέχομαι….
Και ξεκινώ…
Ελπίζοντας….
πως κάποτε θα έρθει κι εδώ το καλοκαίρι, πως θα γυρίσουν πίσω τα πουλιά, κι εγώ θα γίνω πάλι μοναδική αίσθηση στη μελωδία σου που πλημμύρισε κι απόψε τον κόσμο.

Ναταλία Παπαϊωάννου