Όνειρο

Στο θολό μου το τζάμι το όνομά σου χαράζω…
Μια σκιά στο μυαλό μου είσαι μόνο εσύ.
Των νερών τη γαλήνη με τη σκέψη ταράζω
Μπαίνω μέσα στου ονείρου τη γλυκιά μουσική.

Υποδύομαι ανθρώπους βιαστικούς και χαμένους
Κάνω λάθη που καίνε σ’ ένα δρόμο στενό
Βήματα…
που με πάνε σε θεούς ξεπεσμένους
Κάνω κύκλους τριγύρω απ’ τον παλιό μου εαυτό

Βεβιασμένες κινήσεις σε μια άδεια σκακιέρα
Μια στημένη παρτίδα.
Ποτέ εγώ νικητής.
Περιμένοντας κάποια ηχώ στον αέρα
Να με πάει εκεί που υπάρχει κριτής.

Το παρόν που αγκαλιάζω σε ένα άδειο κρεβάτι
Ξέρει ίσως γιατί θα πληρώσω ακριβά
Τη στιγμή που θα βρω το στερνό μονοπάτι
Που τυλίγεται γύρω από ιδρωμένα κορμιά.

Κι όταν έρθει η αυγή και διαλύσει την πλάνη
Θα χαθώ πάλι εκεί που χανόμουν μικρός…
Το σημείο που θάλασσα γίνεται κάθε ποτάμι
Θα γυρίσει ανάποδα κυνηγώντας το φως.

Ναταλία Παπαϊωάννου