Κόσοβο

Σαν ένα μαύρο σύννεφο διέσχισες το Κόσσοβο
Σαν καταιγίδα γύρισες την πλάτη σου στη δύση
Και όταν ανακάλυψες το δεύτερό σου πρόσωπο
Ο αρχικός σου ο σκοπός σε είχε πια αφήσει

Η σκόνη απ’ τις εθνικές γεμίζει τα μαλλιά σου
Ένα σημάδι στην καρδιά θυμίζει τη ζωή σου
Μια σκηνή που έβλεπες μωρό στα όνειρά σου
Σ’ ένα χαντάκι τέσσερις να ρίχνουν το κορμί σου

Μες σε εκκλησίες πέρναγες νύχτες χωρίς ανάσα
Και με το νου ταξίδευες ελεύθερος σαν αίμα
Σούδα, Παλτάβα, Τένεδος, στα Σούσα και στη Λάσα
Όλη η γη που γνώριζες ήταν ακόμα ψέμα

Σαν Σίσυφος δικάστηκες χωρίς να αμαρτήσεις
Το βάρος της ορφάνιας σου να κουβαλάς στο χρόνο
Μονάχα με ένα σου θεό μπορούσες να μιλήσεις
Μα αυτός τη δύσκολη στιγμή σ’ αφήνει πάντα μόνο.

Ναταλία Παπαϊωάννου