Σταγόνες

Τους χειμώνες που κοιμάσαι, μη δακρύζεις…
μη λυπάσαι…
Έφυγες μια εποχή που μας δέρναν οι σταγόνες.
Έφυγες μια εποχή που ήμασταν και οι δύο μόνοι.
Αφημένοι στη βροχή…
Αφημένοι στους αιώνες…
Μη δακρύζεις…
Μη μου κλαις…
Έχω πάντα ανοιχτή την καρδιά μου να υπάρχεις,
αν θελήσεις να κοιτάξεις, να ακούσεις, να γευτείς.
Έχω πάντα δύο χέρια, μια αγκαλιά για να ξεχάσεις.
Μια σταγόνα της βροχής…
Ένα δάκρυ στη ματιά μου, μα δεν κλαίω…
μη χαθείς.
Μια ανάμνηση δικιά σου και μια λέξη να ορκιστείς.
Είσαι εσύ το μυστικό μου,
όρισες τον εαυτό μου…
χωρίς τέλος και αρχή…
Μια παλιά μου οφειλή κι ένα όνειρο κρυφό μου…
Παρ’ τα όπου κι αν βρεθείς…
Τους χειμώνες που κοιμάσαι…
Μη δακρύζεις, μη λυπάσαι…
Έφυγα μια εποχή που μας δέρναν οι σταγόνες…
Μια σταγόνα η ζωή μου…
Παρ’ τηνε….
να δροσιστείς.

Ναταλία Παπαϊωάννου