Μαρία

Πώς απομακρύνονται οι σκέψεις;
Έχεις ορίσει και οριστεί από αυτές κι όμως πως να τις διώξεις ψάχνεις.
Απ’ το ένα άκρο του ουρανού στ’ άλλο τινάζεσαι.
Θλίψη, χαρά, πόνος, αγάπη, όνειρα, ελπίδες, δάκρυ, θυμός κι εσύ κάπου ανάμεσα…
Που ζουν οι φίλοι σήμερα; Ποιος είναι πιο κοντά σου;
Ή μήπως έφυγες εσύ;
Αλήθεια ή ψέμα η ζωή;
Τι είναι τώρα, τι ήταν χθες; Που βρίσκεσαι;
Θυμάσαι;
Κάστρο πέτρινο το σώμα σου. Αιχμάλωτη ψυχή που απέφυγε την ήττα.
Το πεπρωμένο το έχτισες εσύ…
Με τα χεράκια σου.
Τώρα γιατί λυπάσαι;
«Ψάχνω να βρω του μίτου την αρχή» η δικαιολογία σου
«κι αν την τραβήξω ίσως να βρω την έξοδο»
Τα λόγια αυτά δικά σου….
Κι εγώ το μίτο σού ’δειχνα και άνοιγα την πόρτα…
Κάθε φορά που πόναγες…
Σε κάθε ένα σου δάκρυ…
Μα εσύ δεν ήθελες να βγεις… Ποτέ δεν ήθελες να δεις…
Φοβόσουν;
Με φοβόσουν;
Μα τώρα ήρθε η ώρα.
Μέσα απο δάκρυα και λυγμούς βοήθεια ζητάς.
Κι εγώ δε θέλω να πονάς…
Ούτε παλιά, ούτε τώρα.
«Που είναι τα φτερά μου;»
Πρώτη φορά ρωτάς…
Πρώτη φορά που αναζητάς εσύ την αγκαλιά μου…
Κοίτα καλά τον ίσκιο σου όταν θα δύει ο ήλιος. Αχνό το φως θα ξεχυθεί γλυκά πάνω στους ώμους.
Κι αν φοβηθείς τα μάτια σου μην κλείσεις.
Είμαι απο πάντα δίπλα σου και σου ανοίγω δρόμους.
Είμαι εκεί στο πλάι σου με φύλακες και νόμους.
Δε θα χαθείς. Είμαι εκεί.
Είμαι ένα χαμόγελο που έφερε βροχή.
Είμαι μια σκέψη αμόλυντη από τη φασαρία.
Είμαι η αγάπη.
Είμαι η προσευχή.
Είμαι εκεί για πάντα…
Κι όλοι με λεν Μαρία.

Ναταλία Παπαϊωάννου