Τα χθεσινά
Κείνο το βράδυ τρόμαξες γιατί είχες να διαλέξεις
ένα μεγάλο όνειρο από τη σιγουριά.
Μόνος προς τ’ άστρα ούρλιαξες σα λύκος σκόρπιες σκέψεις
για την αθέατη πλευρά και για τα χθεσινά.
Η μοίρα σου τριγύριζε το ακίνητό σου σώμα,
το πέταγε στα σύννεφα ψηλά στον ουρανό.
Η λύτρωση στα λάθη σου δεν έφτασε ακόμα
μα είσαι εδώ και περπατάς κόντρα στον καιρό.
Στα μάτια σου σπινθήριζε η σκέψη του ανθρώπου,
αυτού που σε δυνάμωνε να αντέξεις τη φωτιά.
Πατρίδα σου τα σύνορα του άπιαστου σου τόπου
με όνειρο τα αδύνατα να γίνουν δυνατά.
Ξεπέρασες εμπόδια, χαράδρες της ζωής σου
τους τάφους των προγόνων σου προσκύνησες κρυφά,
μέσα σου κυοφόρησες το πρώτο το παιδί σου
και ήλπιζες νά’ ναι αυτό που δε θα σε ξεχνά.
Μα χθες αργά πλησίασες πολύ κοντά στο τέρμα
το μονοπάτι ήτανε χωρίς επιστροφή.
Θέλησες νά’ στε μια ψυχή, μια ανάσα, ένα δέρμα,
κι η σύγκρουση κατέστρεψε κάθε σου λογική.
Μπήκες νωρίς μες στα νερά. Ήταν ακόμα κρύο
ξενύχτησες στα μάτια της και είδες το πρωί.
Μια ευτυχία που θα ζει μόνο για σας τους δύο
θα κρύβεται απ’ τις πράξεις σου. Και θα την πεις ζωή.
Με δάκρυα γεφύρωσες ζωή και ιστορία.
Χαμόγελά σου έσβησαν τις σκέψεις τις παλιές.
Ότι υπήρξε μέχρι χθες δεν έχει σημασία,
μονάχα τώρα λες πως ζεις. Γεννήθηκες εχθές.
Ναταλία Παπαϊωάννου