Ναταλία ΠαπαΪωάννου

«Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΤΟΥΣ ΣΗΜΑΣΙΑ» (ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ)

Κάπου εκεί έχουμε χάσει το δρόμο μας. Σε μια κοινωνία που βάλλεται από παντού και που ο άνθρωπος αγωνίζεται να επιβιώσει το μοναδικό όπλο που έχει για να κερδίσει τον πόλεμο με το θηρίο που λέγεται συμφέρον είναι η τέχνη. Γιατί μόνο μέσα στην τέχνη δημιουργούνται ευγενικά και παντοδύναμα συναισθήματα όπως η αγάπη και η ελπίδα. Και όταν ένας ανθρώπινος νους αφήνεται στην τέχνη και στις ευεργετικές της ιδιότητες τότε ανοίγει και εφευρίσκει λύσεις για μια καλύτερη ζωή. Και τότε ο Άνθρωπος είναι ελεύθερος.
Αυτό φαίνεται πως το γνωρίζουν πολλοί και κάποιοι αποφασίζουν να το χρησιμοποιήσουν εναντίον μας. Όταν βλέπεις ελάχιστους ανθρώπους να διαβάζουν ένα βιβλίο, ακόμα λιγότερους να επισκέπτονται μια εικαστική έκθεση κι όταν ακούς σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις να αναμεταδίδονται τα ίδια και τα ίδια τραγούδια τότε δεν θέλει και πολύ για να καταλάβει κανείς πως υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο αποκοίμισης του λαού. Δεν μπορώ να δεχτώ πως δεν υπάρχουν πια λογοτέχνες γι ’αυτό υποψιάζομαι πως καλά βιβλία δεν προωθούνται όσο θα έπρεπε- ή ακόμα και καθόλου. Δεν είναι δυνατό να μη ζωγραφίζει πια κανείς… μάλλον δεν είναι μέσα στις «κλίκες» για να του επιτραπεί να δείξει το έργο του σε πιο πολλούς ανθρώπους. Ούτε μπορώ να πιστέψω πως τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχουν γραφτεί μόνο 100 τραγούδια. Απλά υπάρχει μια λίστα αναπαραγωγής από την οποία τα ραδιόφωνα δεν μπορούν να ξεφύγουν. Οικονομικά συμφέροντα; Και όχι μόνο
Όταν το σχέδιο της πολιτικής σκηνής στη χώρα μας είναι να οδηγηθεί η ίδια η χώρα μαζί με τους πολίτες της στην απόλυτη εξαθλίωση έτσι ώστε η μάζα να είναι εύκολα χειρίσιμη τότε σίγουρα τα υψηλά ιδανικά της τέχνης και τα ανοιχτά μυαλά των ανθρώπων είναι μάλλον εμπόδιο. Έτσι σε μια συντονισμένη παγκόσμια κίνηση προσπαθούν κάποιοι να αποκοιμίσουν λαούς ολόκληρους με το να τους αφαιρέσουν έμμεσα και υπόγεια την πρόσβαση στην τέχνη.
Το πιο θλιβερό είναι πως αυτή τους η προσπάθεια πετυχαίνει . Χιλιάδες άνθρωποι κολλημένοι μπροστά σε τετράγωνα κουτιά να παρακολουθούν μια ζωή ρηχή και ψεύτική. Να βλέπουν τη ζωή όπως τους τη σερβίρουν. Να θέλουν να γίνουν κι εκείνοι όπως αυτοί στην τηλεόραση. Ψεύτες, επικριτές και υποκριτές, ανάξια ανδρείκελα, πιόνια σε μια παρτίδα σκάκι από παλιά ξεπουλημένη με τον ίδιο πάντα νικητή κι εμάς πάντα χαμένους. Τα περιθώρια εξαντλήθηκαν και ήρθε η ώρα να ξεκολλήσουμε από το μπετό της στενομυαλιάς μας και να κάνουμε δυό βήματα μπροστά. Να πάψουμε να χειροκροτούμε προγραμματισμένα ολογράμματα ανθρώπων και να ψάξουμε να βρούμε τον ίδιο τον άνθρωπο για να του σφίξουμε το χέρι. Να δούμε μέσα μας στ ‘αλήθεια τι γίναμε και που πήγαν τα όνειρά μας. Να πιστέψουμε ξανά σε αυτά και επιτέλους να τα κυνηγήσουμε χωρίς να επιτρέψουμε σε κανένα να σταθεί μπροστά μας εμπόδιο. Γιατί αν δεν το κάνουμε αυτό τότε την ευθύνη θα τη φέρουμε αποκλειστικά και μόνο εμείς.

«Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΨΕΜΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΒΟΗΘΑ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ» (ΠΑΜΠΛΟ ΠΙΚΑΣΟ)