Βαγδάτη

Τα πυρά σου να διατάξεις να ριχτούνε στη Βαγδάτη
Κι αν ο κόσμος δεν αλλάξει πάλι θά’ σαι αρχηγός
Με «ειρήνη» να οπλίσεις τη δική μας αυταπάτη
Και μ’ αυτόν τον τρόπο πάλι θα λουστείς με Άγιο φως

Κι Βαγδάτη απαντάει κλείνοντας τα αυτιά με βία
Και κουνώντας το κεφάλι παραδίνεται βουβά
Σε μεγάλου παιχνιδιού την κρυμμένη εξουσία
Που τραβάει αυτού του κόσμου τη ζωή απ’ τα μαλλιά

Εκεί στο μαύρο ουρανό μας κάτι μοιάζει να πετάει
Κάτι σαν άγρια πουλιά με ουρές από φωτιά
Στον ορίζοντα έχει φύγει μα τη λάμψη του σκορπάει
Θάνατο και εφιάλτη σε δυο μάτια παιδικά

Όταν θά’ χει πια γυρίσει και ετούτη η σελίδα
Και τα βλέπεις προς τα πίσω όλα αυτά που ζω εγώ
Ίσως και να καταλάβεις τι θα πει για μας πατρίδα
Ίσως και να εκτιμήσεις όσα γίνανε εδώ

Μα θα είναι πια αργά άμα θες να μετανιώσεις
Έχεις ήδη ξεριζώσει δέντρα, ζώα και θεούς
Από μια γωνιά της γης που ποτέ σου δε θα νοιώσεις
Γιατί θα’ χεις χρεωθεί τους δικούς της τους νεκρούς.

Ναταλία Παπαϊωάννου